De altijd vrolijke Nico liep al heel lang op ons sportcomplex. Met zijn vader Huib en zijn grote broer Cor was hij steevast elke zaterdag te vinden bij de voetbal.

Nico hield van het spelletje, maar was geen grootse voetballer. Natuurlijk werd hij lid, net als zijn vriendjes Huib Oudenaarde, Peter Vuurens, Teus de Groot, Wim van der Steldt, Mary de Kuyper, Theo Sprong en Rien van Wijk. Maar zijn voetbalcarrière was van zeer korte duur. De boerderij van Huib de Kreij, toen nog aan de Kerkweg, trok.

 

Nico verhuisde als zaterdaghulp mee naar de Nieuweweg, maar verloor de club niet uit het oog. Af en toe kwam hij een wedstrijdje kijken, tot hij ernstige gezondheidsklachten kreeg. Nico’s lever was ziek en het was wachten op een transplantatie. Geduld was een schone zaak, ruim 22 jaar geleden kreeg Nico een donorlever.

En Nico knapte op. Weliswaar met zware medicatie, om de donorlever niet af te laten stoten, en een jaarlijkse controle. Nico vierde zijn transplantatiedag, 27 september, als zijn tweede geboortedag. Nico ging weer werken en reed dagelijks met de bus van de Bode Taxi.

 

Ook bij de voetbalvereniging werd hij actief. Zijn zonen Leonardo en Alberto gingen voetballen en uiteraard stonden Nico en Meta als trotse ouders elke zaterdag langs de lijn. Ruim 9 jaar geleden werd Nico opnieuw lid. Als jeugdleider van diverse teams stroomde hij door naar de senioren.

 

De laatste tijd was hij samen met Adrie Beumken het leidend duo van het vierde. De man op achtergrond, want de opstelling liet hij aan Beum over. Nico ging naar de bestuurskamer, even zeggen dat ze er waren. Een bakkie koffie en na het digitaal invullen van het wedstrijdformulier snel terug naar het veld. Om met humor, want dat had Nico, zijn jongens aan te moedigen.

Nico had ook vaak de sleutel van het kluisje voor de portemonnees, de autosleutels en mobieltjes. Af en toe moest hij ook gaan werken in de tweede helft. Nico vertrok in de rust, met de kluissleutel in zijn zak. Gelukkig deed hij thuis een andere jas aan en kon Alberto even heen en weer naar de Bohanstraat om de sleutel op te pikken.

 

Als Nico niet hoefde te werken maakte hij ook de befaamde derde helft mee. Geen meters bier of bacootjes voor hem. Met een paar blikjes Cassis was Nico ook een gezellige vent.

Door Corona werd het laatste jaar weinig gevoetbald. Nico leefde toch mee met de club. Zo was hij zaterdagmorgen 5 december jongstleden ook aanwezig op sportpark Scalune. Zijn vader Huib stond samen met Freek Sprong in de schijnwerpers. De jubileumgids ’75 jaar vv Schelluinen’ werd officieel overhandigd en natuurlijk waren de mannen van het eerste voetbaluur erbij. Nico ook, hij begeleidde zijn op hoge leeftijd zijnde ouders.

 

Op gepaste afstand werden mooie herinneringen opgehaald. Het was de laatste keer dat Nico op ons voetbalveld was. Op Nieuwjaarsdag meldde hij op Facebook, dat het nieuwe jaar slecht was begonnen. Zowel zijn vrouw Meta als hij waren positief getest op het Corona-virus. Al snel moest Nico naar het ziekenhuis. Hij verbleef twee weken op de verpleegafdeling van het Erasmusziekenhuis in Rotterdam, om de laatste week te verhuizen naar de Intensive Care. De situatie werd met de dag zorgelijker, hij werd beademd en niet veel later in coma gebracht.

Zijn immer optimistische instelling was dit keer niet voldoende. Afgelopen zondagmiddag overleed Nico, omringd door zijn naaste familie, aan de gevolgen van Corona.

 

Wij danken Nico ontzettend voor zijn lach, humor, betrokkenheid en inzet. Bij de jeugdafdeling en de senioren.

We wensen Meta, Leonardo, Alberto, Huib, Grietje en de rest van de familie heel veel sterkte om dit grote verlies te dragen.

Nico Duijzer, voor altijd in ons blauwwitte hart.

 

Bestuur vv Schelluinen, 25 januari 2021.