Mede door zijn hoge leeftijd en steeds brozer wordende gezondheid, zagen we Bep de laatste jaren bijna niet meer op de club. Maar betrokken bleef hij, bij onze blauwwitte voetbalfamilie.

Eind jaren ’50 maakte de Meerkerker een best wel opmerkelijke stap.

Als ‘buitenstaander’ werd hij lid van vv Schelluinen. Via een jeugdvriend belandde Bep aan de Sportlaan en trapte regelmatig een balletje mee. Toen nog op het oude veld, nu trainingsveld.

Door zijn werk was hij vaak afwezig en haalde daardoor ook niet het eerste elftal. Bep was een vrijbuiter, vocht in Indonesië en later ook in Korea. Hij werd landmeter en verbleef soms maanden in Afrika. Maar als het effe kon en hij was in Nederland, dan gooide hij zijn werkkloffie uit en trok snel de voetbalschoenen aan. “Als ik weer in Nederland was, dan liet dat Job Peele weten, die gaf dat door aan een elftalleider en nodigde mij gelijk uit om te klussen”, liet Bep ooit in een presentatiegids optekenen.

Niet alleen als klusser nam Bep zijn verantwoording, ook als bestuurslid. Vanaf 1967 tot en met 1971 was hij vier jaar commissaris en mede onder zijn bestuurlijke leiding werd de eerste kantine gebouwd. Van hout. Met mannen als Job Peele, Tijmen van Wijk, Kees de Groot, Jan van den Dool, Arie Hamerpagt en niet te vergeten zijn maat Frits de Bruijn in het bestuur.

Eenmaal klaar met werken, zagen we Bep steeds en steeds meer bij de club. En altijd met een groot verantwoordelijkheidsgevoel. Bep was actief betrokken bij de bouw van de vorige stenen kantine en niet alleen met hamer en spijker. Eenmaal de kantine gebouwd, was hij nog dagelijks op het complex te vinden. Samen met zijn vrienden Freek Sprong, Jan Post en Gert Sprong.

Bep schuwde het vuile werk zeker niet. Als krijter, sloter, snoeier maakte hij zich meer dan verdienstelijk. Hij richtte eind vorige eeuw de Club van 100 mede op. Toen Wim de Boon stopte, nam Bep het roer over. Dik in de 90 ging Bep echt met pensioen.

Bep genoot van ons cluppie. “Als niet-Schelluinse kan je ook verliefd worden op vv Schelluinen.”

En dat deed Bep, met verve. Zeker toen we begin van deze eeuw in de jaren van trainer Rob Colijn met het eerste op hoog niveau voetbalden. Ver in Brabant en in Zeeland. Toen sponsor Kees den Braven een stapje terug deed, was Bep bereid om de portemonnee te trekken. Voor de bus, het biefstukje onderweg en het biertje na afloop.

Zijn betrokkenheid was groot. Voor al zijn vele werk, werd Bep uiteraard lid van verdienste van onze voetbalclub.

We verliezen in Bep een zeer markant lid, die veel voor onze club heeft betekend. Wij wensen Willy en haar (klein)kinderen veel sterkte om dit verlies te verwerken.

Bestuur vv Schelluinen.