De ouders schreeuwen nog steeds bij de wedstrijden van hun kinderen. Alle spelers, ongeacht hun leeftijd, schelden nog steeds op elkaar en op de scheidsrechter. Na de wedstrijd wijzen we  naar de scheidsrechter om hem de schuld van het verlies aan te rekenen, zonder eerst zelf in de spiegel te kijken. 

Een negatief stukje tot nu toe, terwijl we zo graag positiever nieuws willen brengen. En toch kunnen we onze ogen niet sluiten voor datgene wat ook bij onze vereniging aan de orde van de dag is. We moeten aandacht schenken aan dit negatieve element in onze voetbalcultuur. 

Maar hoe komen we tot die verandering? Dat lukt ons niet alleen, dat moeten we met elkaar doen. We hebben niet de illusie en eigenlijk ook niet de wens om mee te doen met de algehele ‘beschaafdheidswaanzin’. Want in de kantine kan een schuine grap best. 

Wat we wel zouden willen en ook kunnen veranderen is de sfeer iets minder grimmig te maken en de wedstrijden en de resultaten sportiever te benaderen. Natuurlijk ben je fanatiek als jouw kind of het eerste elftal van onze club op het veld staat. En dat is mooi, want dat is sport. Maar daar horen intimidatie en/of verwensingen toch niet bij?